Μαύρος αέρας ήρθε να καλύψει το δικό μου
ψάχνω το μωβ μου
υγρές βοές από το δρόμο καλύπτουν το χρώμα
άρχισα να ανησυχώ
είναι η νύχτα που κάνει το χρώμα να μη φαίνεται
θα περιμένω ως το ξημέρωμα
να δω αυτό που τόσο λαχταρώ
αυτό που νόμισα ότι έχασα
το δικό μου μωβ...
ψάχνω το μωβ μου
υγρές βοές από το δρόμο καλύπτουν το χρώμα
άρχισα να ανησυχώ
είναι η νύχτα που κάνει το χρώμα να μη φαίνεται
θα περιμένω ως το ξημέρωμα
να δω αυτό που τόσο λαχταρώ
αυτό που νόμισα ότι έχασα
το δικό μου μωβ...
4 σχόλια:
Oχι οχι ! Δεν το εχασες..
Εγω το χα για λιγο αναγκη και το βαλα σε ασημόκουτο χθες βραδυ για να παρω ανάσες δροσερες..
Σου το φερα ξανά αργα τη νυχτα μα δεν το δες..
Διπλα σου ειναι τωρα , μη λυπάσαι..
Καλημερα όμορφη και δροσερή :)
Ξέρω, Μαρία, ότι ποτέ δεν χάνεται αν κάτι αξίζει.
Όμως η σιωπή είναι αυτή που με κάνει να βλέπω το μαύρο να σκεπάζει το χρώμα που αγαπώ.
Σ' ευχαριστώ πολύ πάντως που μου το ξανάφερες, έστω κι αν ακόμη δεν το έχω δει...
Μα πιο πολύ χάρηκα που το χρώμα μου σου 'δωσε ανάσες δροσερές.
Kαθημερινά καποιοι απο μας , χάνουμε το χρώμα που αγαπαμε..
Ξερεις τι ειναι εκεινο που μας βοηθά να αναπνέουμε ακομη;
Το χρώμα και η αγαπη των αλλων γύρω μας..
Καλημερα και καλη βδομαδα..
Όμορφες λέξεις...τις νιώθω.
Νάσαι καλά
Καλή συνέχεια στη βδομάδα μας
Δημοσίευση σχολίου