Είσαι στοιχειό της γης που με τρομάζεις Γιατί ξαφνικά γιγαντώνεσαι, μα πιο πολύ λουφάζεις. Εσένα δε σε βλέπουμε, μόνο τη δύναμή σου που με πελώρια βήματα στριφογυρνάς στη γη σου. Ρομαντικός, άγριος και ήμερος όλο αντιφάσεις... (στίχοι της Π. Ξυδούς)
του μωβ της θλίψης και της ελπίδας του μαύρου που μεταλάσσεται σε λευκό της λύτρωσης και του φωτός του λευκού, που περιέχει όλα τα χρώματα των Κυκλάδων της θάλασσας του μωβ του αέρα
Φύσηξε αέρας, παρέσυρε τα φύλλα, ταξίδεψε τα χρώματα. Γύρισε πίσω στο παρελθόν...συνέχισε στο σήμερα. Φύσηξε αέρας...μωβ
Τρίτη 22 Απριλίου 2008
Αέρας…εμπεριέχει το μωβ… Χωρίς αυτόν το γαλάζιο του ουρανού, τα χρώματα της ανατολής και της δύσης, οι διάττοντες αστέρες και το ουράνιο τόξο δε θα εμφανίζονταν. «Γιατί είμ’ αέρας που περνά μέσ’ απ’ της πόλης τα στενά…»