Κωπηλατώντας στη φεγγαρόστατα πάνω στον υγρό αλμυρό μωβ μονοπάτι τραβώντας κατά τα ιστία εκείνα που ξέρουν πώς σε ταξιδεύει ο άνεμος Κι ύστερα επιστροφή στη στεριά, στην ξερή πραγματικότητα
"Απόλυτα ανθρώπινο να είναι κανείς νοσταλγικός και η μόνη λύση είναι να μάθουμε να συμβιώνουμε με τη νοσταλγία. Η νοσταλγία μπορεί να μεταμορφωθεί από κάτι καταθλιπτικό και θλιβερό σε ένα μικρό σπινθήρα που θα μας εκτοξεύσει στο καινούργιο, σε άλλη πόλη, σε άλλο χρόνο..."
Απρόσμενα, χωρίς σχεδιασμούς Τι κάνεις εδώ; Πέρασα να συναντήσω τους κόκκινους πόθους μου Κι εγώ τις μωβ επιθυμίες μου Τα χρώματα...η ένωση... Η απίστευτη μοναδικότητα