Κωπηλατώντας στη φεγγαρόστατα
πάνω στον υγρό αλμυρό μωβ μονοπάτι
τραβώντας κατά τα ιστία
εκείνα που ξέρουν πώς σε ταξιδεύει ο άνεμος
Κι ύστερα
επιστροφή στη στεριά, στην ξερή πραγματικότητα
~ χρόνος σχεδόν υγρός~
Πριν από 9 χρόνια
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Αν δεν υπήρχε η στεριά, θα χε τόση αξία η θάλασσα...;
Μαρία,
όπως και νάχει, σαν αναγκαστικός νόμος, όσες περιπλανήσεις κι αν κάνουμε επιστρέφουμε πάντα στη στεριά...
εξαρταται τιειναι αυτο που ψαχνουμε τελικα στη ζωη μας...
μπορουμε,αν θελουμε,να μεινουμε εκει που μας ταξιδευει ο ανεμος,στο μωβ μονοπατι μας...εστω κι ονειρικα...
η επιστροφη στη στερια,σαν αναγκαστικος νομος,μπορει να ειναι πραγματικοτητα,αλλά στην ουσια, πραγματικοτητα ειναι αυτο που εχουμε μεσα μας,ακομα κι αν ειναι τοσο βαθια φυλαγμενο...ακομα κι αν ειναι τοσο διαφορετικη απο κεινη των αλλων..
ισως ο ανεμος που μας οδηγει στο αλμυρο μωβ μονοπατι,ξερει καλυτερα...
b.a.b.l.
ναι, ο άνεμος ίσως να ξέρει προς τα πού μας φυσάει και μας πηγαίνει...
Δημοσίευση σχολίου