Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Αναδρομικές πορείες

Κωπηλατώντας στη φεγγαρόστατα
πάνω στον υγρό αλμυρό μωβ μονοπάτι
τραβώντας κατά τα ιστία
εκείνα που ξέρουν πώς σε ταξιδεύει ο άνεμος
Κι ύστερα
επιστροφή στη στεριά, στην ξερή πραγματικότητα

4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Αν δεν υπήρχε η στεριά, θα χε τόση αξία η θάλασσα...;

mauveair είπε...

Μαρία,
όπως και νάχει, σαν αναγκαστικός νόμος, όσες περιπλανήσεις κι αν κάνουμε επιστρέφουμε πάντα στη στεριά...

b.a.b.l. είπε...

εξαρταται τιειναι αυτο που ψαχνουμε τελικα στη ζωη μας...
μπορουμε,αν θελουμε,να μεινουμε εκει που μας ταξιδευει ο ανεμος,στο μωβ μονοπατι μας...εστω κι ονειρικα...
η επιστροφη στη στερια,σαν αναγκαστικος νομος,μπορει να ειναι πραγματικοτητα,αλλά στην ουσια, πραγματικοτητα ειναι αυτο που εχουμε μεσα μας,ακομα κι αν ειναι τοσο βαθια φυλαγμενο...ακομα κι αν ειναι τοσο διαφορετικη απο κεινη των αλλων..
ισως ο ανεμος που μας οδηγει στο αλμυρο μωβ μονοπατι,ξερει καλυτερα...

mauveair είπε...

b.a.b.l.
ναι, ο άνεμος ίσως να ξέρει προς τα πού μας φυσάει και μας πηγαίνει...